کلمه «قابلیت» به معنای توانایی یا مهارت‌های خاص در انجام یک کار یا فعالیت استفاده می‌شود. در زبان فارسی، برای نوشتن و استفاده از این کلمه برخی نکات قواعدی و نگارشی وجود دارد که به شرح زیر است:

1. نوشتار صحیح: کلمه «قابلیت» به همین صورت و با حروف درست نوشته می‌شود و نباید املای آن تغییر کند.

2. جنس کلمه: «قابلیت» از نوع اسم است و به معنای خاص یا کلی بودن بستگی به متن دارد.

3. نقش نحوی: «قابلیت» می‌تواند به عنوان اسم فاعل در جملات مختلف به کار رود و معمولاً می‌تواند ادوات وصفی و اضافی را به خود اختصاص دهد. مثلاً:

   • قابلیت‌های این نرم‌افزار بسیار زیاد است.
   • او قابلیت‌های بالایی در یادگیری دارد.

4. مفرد و جمع: "قابلیت" در حالت مفرد به کار می‌رود و جمع آن «قابلیت‌ها» است:

   • قابلیت‌های جدید این سیستم کارایی آن را افزایش می‌دهد.

5. استفاده در متون رسمی: در متون رسمی و علمی، کلمه «قابلیت» معمولاً با دقت و در زمینه‌های خاص به کار می‌رود، مانند قابلیت‌های علمی، اجتماعی، و فنی.

6. مترادفات: می‌توان از مترادف‌های این کلمه نیز بهره برد، مانند «توانایی» و «مهارت»، اما توجه داشته باشید که ممکن است از لحاظ معنایی، نسبت به «قابلیت» تفاوت‌هایی داشته باشند.

با رعایت این نکات می‌توان به درستی از کلمه «قابلیت» در نوشتار و گفتار استفاده کرد.

1. این برنامه جدید قابلیت تحلیل داده‌ها را با سرعت بالا دارد.
2. با توجه به قابلیت‌های فردی هر کدام از اعضای تیم، تقسیم وظایف بهینه‌تر شد.
3. قابلیت یادگیری ماشین در این نرم‌افزار، کارایی آن را به طرز چشم‌گیری افزایش داده است.