گوشواره

کلمه "گوشواره" در زبان فارسی به معنای زیورآلاتی است که به گوش آویخته می‌شود. در اینجا برخی از نکات نگارشی و قواعد مرتبط با این کلمه آورده شده است:

1. نحوه نگارش: کلمه "گوشواره" به صورت یکپارچه و بدون فاصله نوشته می‌شود.

2. تلفظ: تلفظ صحیح آن /guʃvɒːɾe/ است. در این کلمه، "گوش" به معنای گوش و "واره" به معنای آویختن یا معلق است.

3. مفرد و جمع:

   • مفرد: گوشواره (به‌معنای یک عدد از این زیور)
   • جمع: گوشواره‌ها (برای اشاره به چند عدد از این زیور)

4. ساز و ساخت: این کلمه از دو بخش "گوش" و "واره" تشکیل شده است. "واره" پسوندی است که به معنای آویختن یا معلق کردن است.

5. قواعد انشایی:

   • در جملات: "او گوشواره‌ای زیبا به گوش دارد."
   • در سوال: "آیا گوشواره را دیده‌ای؟"
6. نکات مربوط به نوشتار:
   • توجه به درست‌ نویسی و استفاده از علائم نگارشی در جمله‌ها.
   • زینت دادن جمله با صفت‌ها: "گوشواره‌های طلایی و سنگی همیشه طرفدار دارند."

امتزاج صحیح این کلمه در جملات و توجه به موارد نگارشی می‌تواند به بهبود نگارش کمک کند.

1. من یک گوشواره زیبا برای جشن تولد خواهرم خریدم.
2. گوشواره‌های طلایی او در نور خورشید درخشش خاصی داشتند.
3. وقتی به مهمانی رفتم، فراموش کردم گوشواره‌ام را بپوشم و از این موضوع ناراحت شدم.