لب دوختن

کلمه "لب دوختن" یک ترکیب فعلی در زبان فارسی است که به معنای سکوت کردن یا به آرامی نگه‌داشتن حرفی به کار می‌رود. در نگارش این عبارت، قواعد زیر را می‌توان مد نظر قرار داد:

1. فاصله بین کلمات: در نوشتن "لب دوختن" باید بین کلمات "لب" و "دوختن" فاصله باشد.

2. جایگاه فعل: این عبارت به‌عنوان یک اصطلاح، به بستن لب‌ها و عدم بیان حرفی (یعنی سکوت) اشاره دارد، بنابراین می‌توان آن را در جملات به‌صورت زیر استفاده کرد:

   • "او لب دوخت و چیزی نگفت."

3. تنظیم جملات: زمانی که این عبارت در جملات استفاده می‌شود، باید به ساختار جمله توجه شود. از نظر نحوی، "لب دوختن" می‌تواند در زمان‌های مختلف به‌کار رود:

   • گذشته: "او لب دوخت."
   • حال: "او لب می‌دوزد."
   • آینده: "او لب خواهد دوخت."
4. علائم نگارشی: در صورت استفاده از این عبارت در نوشتار، باید به علائم نگارشی نیز توجه شود. به‌ویژه در زمان استفاده در جمله، وجود کاما یا نقطه باید رعایت شود:
   • "او لب دوخت، اما من نمی‌توانستم سکوت کنم."

با رعایت این نکات، می‌توان به‌طور صحیح از ترکیب "لب دوختن" در نگارش و گفتار استفاده کرد.