کلمه «دان» به عنوان یک کلمه مرکب در زبان فارسی معمولاً به صورت ترکیبی با کلمات دیگر به کار می‌رود. در زیر به برخی از قواعد و نکات نگارشی مربوط به کلمه مرکب "دان" اشاره می‌شود:

1. ساختار مرکب: واژه "دان" معمولاً به عنوان پسوند به کلمات دیگر اضافه می‌شود، مانند "دانش" (که به معنی دانش و علم است) و در ترکیب‌هایی مانند "دانشجو" (کسی که در حال تحصیل است).

2. نحوه‌ی نوشتن: وقتی که "دان" به صورت بخشی از یک کلمه دیگر به کار می‌رود، باید به صورت چسبیده نوشته شود. به عنوان مثال، "دانش‌آموز" به صورت ترکیبی و بدون فاصله نوشته می‌شود.

3. تلفظ: در موقعیت‌های مختلف، تلفظ "دان" ممکن است تحت تأثیر هجاهای قبلی و بعدی قرار بگیرد. به عنوان مثال، در کلمه "دانش" به شکل "دا" تلفظ می‌شود، نه "دَن".

4. نوع کلمات: "دان" به عنوان یک پسوند می‌تواند معانی مختلفی را به کلمات قبلی اضافه کند. برای مثال، "دانشمند" (کسی که در یک زمینه خاص علمی دانش دارد) یا "دانشگاه" (محل آموزش عالی).

5. نگارش صحیح: در استفاده از کلمات مرکب با "دان"، دقت در قرار دادن علائم نگارشی (مانند ویرگول، نقطه و ...) نیز مهم است. به عنوان مثال، در جملات توصیفی که به "دان" اشاره می‌کنند، باید توجه شود که ساختار جمله به وضوح بیان شود.

با رعایت این نکات، می‌توانید به طور صحیح و مؤثر از کلمه مرکب "دان" در نوشته‌های خود استفاده کنید.