کلمه "نامهٔ عمل" شامل دو کلمه "نامه" و "عمل" است که در ترکیب با یکدیگر به یک اصطلاح خاص اشاره دارند. در نوشتار فارسی، از علامت «تیره» (یا همان «تکیه») برای جداسازی واژه‌ها در ترکیب‌های مربوط به اسم‌ها استفاده می‌شود. در این عبارت، «نامهٔ» به معنای «نامه‌ای که متعلق به عمل است» یا «نامه‌ای درباره عمل» می‌باشد.

قواعد نگارشی:

1. فاصله: بین "نامه" و "عمل" هیچ فاصله‌ای وجود ندارد، ولی باید دقت کرد که در نوشتار، این دو کلمه به طور صحیح و بدون فاصله نوشته شوند.

2. تکیه‌گذاری: به‌کار بردن "ٔ" (تکیه) بعد از "نامه" نشان‌دهنده‌ی این است که این واژه به طور کامل به واژه‌ی بعدی مربوط است و این ترکیب به هم پیوسته است.

3. حالت اعرابی: در مواقعی که بخواهید از این ترکیب در متن‌های مختلف استفاده کنید، ممکن است نیاز باشد آن را به صورت مفصّل‌تری نیز به کار ببرید (مثلاً: "نامهٔ عمل به صورت رسمی ارسال شد").

4. نوشتار: حتماً باید دقت شود که این گونه عبارت‌ها با خط نسخ و بدون کج‌نویسی نوشته شوند.

در کل، رعایت این قواعد باعث می‌شود تا خوانایی و فهم متن حفظ شود و لذت خواندن متون فارسی بیشتر گردد.