کلمه "نامه آور" در زبان فارسی به معنای کسی است که نامه‌ای را به کسی می‌آورد یا می‌آورد. این کلمه از ترکیب دو واژه "نامه" و "آور" تشکیل شده است و به عنوان یک اسم مرکب مورد استفاده قرار می‌گیرد.

نکات نگارشی و قواعد فارسی برای "نامه آور":

1. فاصله‌گذاری: در فارسی، کلمات مرکب که به هم چسبیده نیستند، معمولاً با یک فاصله نوشته می‌شوند. بنابراین "نامه آور" باید به صورت جدا نوشته شود.

2. حروف بزرگ: در صورتی که این کلمه در ابتدای جمله قرار بگیرد، حرف اول آن "ن" باید با حرف بزرگ نوشته شود: "نامه آور".

3. کاربرد صحیح: بهتر است در جملات از آن به طور مناسب استفاده شود، به عنوان مثال: "او نامه آور را به خانه دعوت کرد."

4. جمع‌سازی: برای جمع‌بندی این کلمه می‌توان گفت "نامه‌آوران": "نامه‌آوران اطلاعات مهمی را منتقل کردند."

5. استفاده در جمله: این کلمه می‌تواند به عنوان فاعل، مفعول و یا در سایر نقش‌های دستوری در جمله مورد استفاده قرار گیرد.

مثال‌ها:

• "نامه آور به سرعت نامه را به مقصد رساند."
• "ما به نامه آور اعتماد داریم."

با رعایت این نکات، می‌توانید به درستی از کلمه "نامه آور" در نوشتار و گفتار خود استفاده کنید.