کلمه «نجوا» در زبان فارسی به معنی گفتگویی آرام و مخفیانه است و معمولاً در مواردی به کار می‌رود که دو یا چند نفر به آرامی صحبت می‌کنند تا دیگران نشنوند. در زیر به برخی از قواعد و نکات نگارشی و نحوی مربوط به این کلمه اشاره می‌کنم:

1. نوشته شدن: کلمه «نجوا» معمولاً به‌صورت «نجوا» و با حروف پیوسته نوشته می‌شود. توجه داشته باشید که املای آن با حروف جدا یا سایر اشکال نادرست نیست.

2. تلفظ: این کلمه به‌طور کلی به شکل /naʒvɒː/ تلفظ می‌شود. در استفاده‌های گفتاری، برخی افراد ممکن است به طور غیررسمی به آن تلفظ غیر استانداردی بدهند، اما تلفظ درست همان است که ذکر شد.

3. مصرف به‌عنوان اسم: کلمه «نجوا» یک اسم است و می‌تواند به‌عنوان فاعل، مفعول یا دیگر نقش‌های نحوی در جملات استفاده شود. به‌عنوان مثال:

   • نجوا در دل شب شنیده می‌شد. (فاعل)
   • آن‌ها در نجوا بوده‌اند. (مفعول)

4. نکات معنایی: «نجوا» معمولاً در متون ادبی و شاعرانه به کار می‌رود و می‌تواند احساسات خاصی مانند محبت، راز، و یا دلتنگی را منتقل کند.

5. ترکیبات: کلمه «نجوا» می‌تواند با دیگر کلمات ترکیب شود و عبارات جدیدی بسازد؛ به‌عنوان مثال «نجوای عاشقانه» یا «نجوای شبانه».

6. قید زمان: برای مشخص کردن زمان نجوا، می‌توان قیدهای زمانی به جمله اضافه کرد: «در شب، نجواهایی میان آن‌ها رد و بدل شد.»

با رعایت این نکات می‌توانید به‌خوبی از کلمه «نجوا» در نوشتار و گفتار خود استفاده کنید.

1. در شب تاریک، نجواهای عاشقانه‌اش همچون نغمه‌ای دل‌انگیز در گوشم طنین‌انداز شد.
2. هنگامی که باران بر شیشه می‌بارید، صدای نجواهای طبیعت به آرامی در فضا پخش می‌شد.
3. در جمع دوستان، نجواهای خنده و شوخی به قدری بلند شد که همگان را به وجد آورد.