تکواژ واحد معنایی و زبانی است که در زبان‌شناسی به آن توجه می‌شود. در قواعد فارسی و نگارشی، تکواژها به دو دسته اصلی تقسیم می‌شوند:

1. تکواژهای آزاد: این نوع تکواژها می‌توانند به‌تنهایی به‌عنوان واژه‌های مستقل استفاده شوند. مانند: "کتاب"، "درخت"، "دوست".

2. تکواژهای وابسته: این نوع تکواژها نمی‌توانند به‌تنهایی به‌عنوان واژه مستقل ظاهر شوند و معمولاً به همراه تکواژهای دیگر به کار می‌روند. مانند: پسوندهای "-ها"، "-ی"، "-کننده"، و پیشوندهای "به-"، "نا-".

موارد نگارشی مرتبط با تکواژ

1. تفکیک تکواژها: در نوشتار فارسی، گاهی لازم است که مفاهیم تکواژها را به‌وضوح مشخص کنیم. به‌عنوان مثال، در واژه "کتاب‌ها"، "کتاب" یک تکواژ آزاد و "-ها" یک تکواژ وابسته است.

2. استفاده صحیح از پسوندها و پیشوندها: در ترکیب واژه‌ها با پیشوندها و پسوندها، باید به معنی و ساختار واژه توجه کنیم. مثلاً در واژه "دوست‌دار"، "دوست" یک تکواژ آزاد است و "-دار" یک تکواژ وابسته که رابطه‌ی خاصی با کلمه دارد.

3. جدا نوشتن و ربط واژه‌ها: در مواردی که دو یا چند تکواژ ترکیب می‌شوند، لازم است به قواعدی مثل "جدا نوشتن" یا "چسباندن" کلمات توجه کنیم. به‌عنوان مثال، "آب‌نبات" به‌صورت چسبیده نوشته می‌شود.

نکات دیگر

• در نوشتار ادبی و رسمی، بهتر است از استفاده‌ی بیش از حد از تکواژهای وابسته جلوگیری کنیم تا متن روان‌تر و قابل فهم‌تر باشد.
• ترکیب صحیح و مناسب تکواژها می‌تواند به غنای زبانی و معنا کمک کند و نویسنده را در انتقال مفاهیم یاری دهد.

با توجه به این نکات، تکواژها نقش مهمی در ساختار زبان فارسی و نگارش متون دارند.

1. تکواژهای زبان فارسی می‌توانند به سرعت معنا و ساختار یک کلمه را تغییر دهند.
2. در زبان‌شناسی، تحلیل تکواژها کمک می‌کند تا جزئیات بیشتری از ساختار کلمات و نحوه ترکیب آنها را درک کنیم.
3. با استفاده از تکواژهای مختلف، می‌توانیم کلمات جدیدی بسازیم و معانی متفاوتی به آن‌ها بدهیم.