تکواژ تصریفی (یا تکواژ صرفی) به بخشی از کلمه گفته می‌شود که تغییرات صرفی آن را نشان می‌دهد و برای بیان عوامل نحوی مانند زمان، شخص، شمار، حالت و جنس به کار می‌رود. این تکواژها به ویژه در زبان فارسی در تصریف فعل‌ها و شکل‌های مختلف آن‌ها استفاده می‌شوند. در ادامه، به برخی از قواعد و نکات مرتبط با تکواژ تصریفی در زبان فارسی اشاره می‌کنم:

1. شخص و شمار: تکواژهای تصریفی به شخص و شمار فعل اشاره دارند. مثلاً در فعل «می‌روم»، «می-» نشانه حال و «روم» نمایانگر شخص اول مفرد است.

2. زمان: تکواژهای تصریفی می‌توانند زمان‌های مختلف را نیز بیان کنند. برای مثال، در فعل «رفتم»، تکواژ «-م» نشان‌دهنده شخص اول مفرد در زمان گذشته است.

3. نوع فعل: تکواژها می‌توانند نوع فعل را نیز مشخص کنند؛ مانند افعال حال استمراری، آینده و گذشته.

4. حالت: برخی از تکواژهای تصریفی حالت‌های مختلف را نشان می‌دهند، مثلاً در جمع یا مفرد بودن؛ مانند «می‌خواند» (سوم شخص مفرد) و «می‌خوانند» (سوم شخص جمع).

5. ترکیب‌های پیچیده: در برخی موارد، چندین تکواژ تصریفی ممکن است به هم متصل شوند تا اطلاعات بیشتری درباره زمان و شخص فعل ارائه دهند.

6. عدم تغییر در برخی موارد: در مواردی، تکواژهای تصریفی در بعضی از اشکال ثابت می‌مانند، مثلاً فعل «بودن» که در برخی ساخت‌ها تغییر نمی‌کند.

به طور کلی، شناخت و کاربرد درست تکواژهای تصریفی برای تسلط به زبان فارسی و ترکیب جملات صحیح بسیار مهم است.