تکیه در زبان فارسی به معنی تأکید بر روی یک کلمه، عبارت یا جملۀ خاص است و در نگارش و گفتار به منظور مشخص کردن نکته یا مطلبی مهم به کار می‌رود. در اینجا برخی از قواعد و نکات نگارشی مرتبط با تکیه جمله آمده است:

1. جایگاه تکیه: تکیه معمولاً روی کلمه‌ای که مهم‌ترین اطلاعات را دارد، قرار می‌گیرد. این می‌تواند یک اسم، فعل یا صفت باشد.

2. نقش و تأثیر تکیه: تکیه می‌تواند معنای جملات را تغییر دهد. به عنوان مثال:

   • "من کتاب را خواندم" به این صورت تکیه می‌شود:
     • "من کتاب را خواندم." (تکیه بر فعل خواندن)
     • "من کتاب را خواندم." (تکیه بر ضمیر من)

3. استفاده از نشانه‌ها: برای تأکید می‌توان از علامت‌هایی مانند ویرگول،‌ هشتک یا نشانه‌گذاری‌های دیگر استفاده کرد تا تکیه مشخص‌تر شود.

4. قیدهای تأکیدی: استفاده از قیدهای تأکیدی مثل "تنها"، "فقط"، "به‌ویژه" نیز می‌تواند به تکیه کمک کند.

5. تکرار کلمات: تکرار یک کلمه یا عبارت خاص نیز می‌تواند تأکید را ایجاد کند و توجه خواننده را جلب کند.

6. رعایت اصول بلاغت: در نوشتار رسمی و ادبی، تکیه باید به گونه‌ای باشد که از زیاده‌گویی یا ابهام جلوگیری کند.

با رعایت این قواعد، می‌توان در نوشتار فارسی تأکید و تکیه مؤثری را ایجاد کرد.