کلمه "توانش زبانی" به معنای قابلیت و توانایی فرد در درک و استفاده از زبان است. در اینجا به برخی از قواعد فارسی و نگارشی مربوط به استفاده از این کلمه اشاره می‌کنم:

1. ساختار: "توانش" به معنای قدرت یا قابلیت و "زبانی" به‌عنوان صفتی برای توصیف نوع توانش است. در مجموع، "توانش زبانی" به قابلیت‌های مربوط به زبان اشاره دارد.

2. نقطه‌گذاری: اگر "توانش زبانی" در وسط جمله قرار گیرد، باید به نکات نگارشی دیگر نیز توجه کرد. مثلاً: "توانش زبانی دانش‌آموزان در این آزمون باید ارزیابی شود."

3. توافق جمع و مفرد: استفاده از کلمه "توانش زبانی" در جملات مفرد و جمع به درستی باید مدنظر قرار گیرد. مثلاً برای جمع: "توانش‌های زبانی دانش‌آموزان مختلف متفاوت است."

4. ترکیب با دیگر واژه‌ها: این عبارت را می‌توان با دیگر واژه‌ها ترکیب کرد. مثلاً: "توانش زبانی بالایی دارد" یا "توسعه توانش زبانی ضروری است."

5. استفاده در متون علمی: در متون علمی و پژوهشی، این عبارت برای اشاره به مباحث مربوط به زبان‌شناسی، آموزش زبان و روان‌شناسی زبان استفاده می‌شود.

به‌طور کلی، "توانش زبانی" واژه‌ای تخصصی است که در مباحث زبانی و آموزشی به کار می‌رود و استفاده صحیح از آن به درک بهتر محتوا و معنا کمک می‌کند.