نقطۀ تقرب آغازین (با نام انگلیسی "ابتدای متن" یا "نقطۀ آغاز") در متون فارسی به کار می‌رود و به نقطه‌ای اشاره دارد که متن یا جمله‌ای جدید در آن شروع می‌شود. در نوشتار فارسی، باید به چند نکته توجه داشت:

1. کاربرد صحیح: نقطۀ تقرب آغازین معمولاً در انتهای یک جمله یا paragraph برای شروع جمله یا پاراگراف جدید مورد استفاده قرار می‌گیرد. در این حالت، نشان‌دهنده پایان یک فکر و آغاز فکر جدید است.

2. فاصله‌گذاری: در نگارش فارسی، معمولاً بعد از نقطه، یک فاصله (فاصله یک کاراکتر) قرار می‌دهیم و سپس کلمه جدید را شروع می‌کنیم.

3. تشکیل جملات: هر جمله‌ای که بعد از نقطۀ تقرب آغازین آغاز شود، می‌بایست با حرف بزرگ شروع شود.

4. استفاده در شعر و ادبیات: در شعرها و متون ادبی، ممکن است از این نقطه برای تفکیک ابیات یا اشعار استفاده شود، به‌خصوص اگر شاعر بخواهد موضوع یا احساس جدیدی را بیان کند.

به عنوان مثال:

• جمله اول تمام شده است. نقطۀ تقرب آغازین جملۀ دوم است.

این قالب نگارشی به خواننده کمک می‌کند تا ساختار متن را بهتر درک کند و به تفکیک ایده‌ها یا جملات مختلف توجه بیشتری داشته باشد.