«واقع‌گرایی کلاسیک» عبارتی است که در زبان فارسی به مفهوم یک مکتب یا رویکرد مشخص در هنر یا ادبیات به کار می‌رود. در نگارش این عبارت، باید به نکات زیر توجه کنیم:

1. فاصله و پیوستگی: معمولاً در ترکیب‌های دو قسمتی مانند «واقع‌گرایی کلاسیک»، باید کلمات به هم پیوسته نوشته شوند و از علامت فاصله استفاده نشود. بنابراین، «واقع‌گرایی» به صورت یک کلمه با دو بخش «واقع» و «گرایی» نوشته می‌شود.

2. استفاده از خط تیره: در مورد کلمه «واقع‌گرایی»، ممکن است نیاز باشد که از خط تیره به عنوان جداکننده برای ایجاد خوانایی بیشتر استفاده شود.

3. نکات نگارشی: در جملاتی که «واقع‌گرایی کلاسیک» به کار می‌رود، باید به ساختار و نحوه قرارگیری و نقطه‌گذاری توجه شود. مثلاً:

   • «نویسندگان واقع‌گرایی کلاسیک، توجه ویژه‌ای به واقعیت‌های اجتماعی دارند.»

4. زبان رسمی: استفاده از زبان رسمی و گزینش واژگان مناسب به انتقال بهتر معنی کمک می‌کند. باید از زیاده‌گویی یا به کار بردن اصطلاحات غیرضروری پرهیز کرد.

5. نقش‌های نحوی: توجه به نقش‌های نحوی نیز ضروری است. برای مثال، «واقع‌گرایی» به عنوان اسم، و «کلاسیک» به عنوان صفت در نظر گرفته می‌شود.

با رعایت این نکات، می‌توانید از عبارت «واقع‌گرایی کلاسیک» به درستی در متون فارسی استفاده کنید.