واژه «ویژگی» در زبان فارسی به معنی خصوصیت یا صفت خاصی است که چیزی را از چیز دیگر متمایز می‌کند. در زیر به برخی از قواعد فارسی و نگارشی مرتبط با این واژه اشاره می‌شود:

1. نقش گرامری:

   • «ویژگی» معمولاً به عنوان اسم به کار می‌رود و می‌تواند فاعل، مفعول و یا متمم در جملات باشد.
   • به عنوان مثال:
     • این ویژگی مهم است. (فاعل)
     • وی را به خاطر ویژگی‌هایش می‌شناسند. (مفعول)
     • ویژگی این محصول کیفیت بالای آن است. (متمم)

2. جمع‌سازی:

   • جمع واژه «ویژگی» به صورت «ویژگی‌ها» است. به عنوان مثال:
     • ویژگی‌های این دستگاه بسیار جذاب است.

3. استفاده در ترکیبات:

   • «ویژگی» می‌تواند در ترکیب با دیگر واژگان قرار گیرد:
     • ویژگی‌های مثبت/منفی
     • ویژگی‌های فرهنگی
     • ویژگی‌های طبیعی

4. علائم نگارشی:

   • اگر از «ویژگی» در انتهای جمله استفاده می‌شود، باید به علائم نگارشی توجه کرد:
     • ویژگی این محصول، دوام بالای آن است.
     • او دارای ویژگی‌های خوبی است؛ مثلاً صداقت و تعهد.
5. تفاوت با واژه‌های مشابه:
   • توجه به تفاوت بین «ویژگی» و «خصوصیت» یا «صفت» که هر یک ممکن است در زمینه‌های مختلف کاربرد متفاوتی داشته باشند.

با رعایت این قواعد، می‌توان در نوشتار از واژه «ویژگی» به درستی استفاده کرد.

1. یکی از ویژگی‌های بارز این کتاب، داستان‌های جذاب و آموزنده آن است.
2. ویژگی‌های ظاهری هر فرد می‌تواند او را از دیگران متمایز کند.
3. در این کارگاه، به بررسی ویژگی‌های یک رهبر موفق پرداخته می‌شود.