ویژگی

واژه «ویژگی» در زبان فارسی به معنی خصوصیت یا صفت خاصی است که چیزی را از چیز دیگر متمایز می‌کند. در زیر به برخی از قواعد فارسی و نگارشی مرتبط با این واژه اشاره می‌شود:

1. نقش گرامری:

   • «ویژگی» معمولاً به عنوان اسم به کار می‌رود و می‌تواند فاعل، مفعول و یا متمم در جملات باشد.
   • به عنوان مثال:
     • این ویژگی مهم است. (فاعل)
     • وی را به خاطر ویژگی‌هایش می‌شناسند. (مفعول)
     • ویژگی این محصول کیفیت بالای آن است. (متمم)

2. جمع‌سازی:

   • جمع واژه «ویژگی» به صورت «ویژگی‌ها» است. به عنوان مثال:
     • ویژگی‌های این دستگاه بسیار جذاب است.

3. استفاده در ترکیبات:

   • «ویژگی» می‌تواند در ترکیب با دیگر واژگان قرار گیرد:
     • ویژگی‌های مثبت/منفی
     • ویژگی‌های فرهنگی
     • ویژگی‌های طبیعی

4. علائم نگارشی:

   • اگر از «ویژگی» در انتهای جمله استفاده می‌شود، باید به علائم نگارشی توجه کرد:
     • ویژگی این محصول، دوام بالای آن است.
     • او دارای ویژگی‌های خوبی است؛ مثلاً صداقت و تعهد.
5. تفاوت با واژه‌های مشابه:
   • توجه به تفاوت بین «ویژگی» و «خصوصیت» یا «صفت» که هر یک ممکن است در زمینه‌های مختلف کاربرد متفاوتی داشته باشند.

با رعایت این قواعد، می‌توان در نوشتار از واژه «ویژگی» به درستی استفاده کرد.