کلمه "تشخیص بالینی" در زبان فارسی ترکیبی از دو واژه است که هر یک معنای خاص خود را دارند. در زیر به برخی از قواعد نگارشی و نکات مرتبط با این ترکیب اشاره می‌شود:

1. آیا کلمات سمی‌نویسی می‌شوند؟

   • "تشخیص" و "بالینی" به عنوان دو واژه مستقل و مرتبط با یکدیگر در یک ترکیب استفاده می‌شوند. نیازی به سمی‌نویسی نیست، اما در متون تخصصی یا علمی، استفاده از نشانه‌گذاری مناسب (مانند خط تیره) در صورت لزوم مجاز است.

2. نوشتن با حرف بزرگ:

   • در حالت عادی، این عبارت با حرف کوچک نوشته می‌شود: "تشخیص بالینی".

3. استفاده در جملات:

   • "تشخیص بالینی" معمولاً در متون پزشکی و علمی به کار می‌رود و باید در جملات به شکل صحیح و واضح استفاده شود.
   • مثال: "تشخیص بالینی بیماری‌های مختلف نقش مهمی در درمان آن‌ها دارد."

4. فاصله بین واژه‌ها:

   • بین دو واژه "تشخیص" و "بالینی" باید یک فاصله قرار داد.

5. نکات املایی:

   • اطمینان حاصل کنید که دو واژه به درستی نوشته شده‌اند: "ت" در "تشخیص" و "ب" در "بالینی" باید به درستی به کار رود.
6. استفاده به عنوان اصطلاح:
   • این عبارت به عنوان یک اصطلاح در علوم پزشکی و علوم بهداشتی به کار می‌رود و بهتر است در نوشته‌های علمی و تخصصی به کار گرفته شود.

با رعایت این نکات می‌توان از عبارت "تشخیص بالینی" به شکل صحیح و مؤثری در آثار نگارشی استفاده کرد.