نقاره خانه

«نقاره‌خانه» یک واژه ترکیبی در زبان فارسی است که به مکانی اشاره می‌کند که در آن نقاره (نوعی ساز پرصدا) نواخته می‌شود. برای نگارش صحیح و استفاده‌ی مناسب از این واژه، چند نکته‌ی نگارشی و قواعدی وجود دارد:

1. تلفظ و املا: واژه «نقاره‌خانه» به صورت صحیح با یک «ه» در انتها نوشته می‌شود. در واقع، «نقاره» مشخص‌کننده نوع ساز و «خانه» به معنای مکان است.

2. فاصله و جداسازی: در ترکیب‌های فارسی معمولاً کلمات به هم متصل می‌شوند. در این مورد، بین «نقاره» و «خانه» از خط تیره (-) استفاده نمی‌شود، بلکه به صورت پیوسته نوشته می‌شود.

3. کاربرد در جملات: می‌توان این واژه را در جملات مستقل به کار برد. مثلاً:

   • «نقاره‌خانه در زمان قدیم محلی برای نواختن سازهای سنتی بود.»
   • «هر روز صبح، نقاره‌خانه صدای زیبای خود را به گوش اهالی شهر می‌رساند.»
4. زبان ادبی: اگر بخواهید در نوشتار ادبی از این واژه استفاده کنید، می‌توانید به توصیف فضایی که نقاره‌خانه ایجاد می‌کند بپردازید، مثلاً:
   • «صوت دل‌انگیز نقاره‌ها از نقاره‌خانه به دل کوyها نفوذ می‌کرد.»

با رعایت این نکات، می‌توانید از واژه «نقاره‌خانه» به درستی و زیبا در نگارش‌های خود استفاده کنید.

1. در بالای تپه، نقاره‌خانه‌ای زیبا وجود دارد که صدای دل‌نواز ضرب‌نقاره‌اش در سراسر شهر طنین‌انداز می‌شود.
2. هر صبح، در نقاره‌خانه محله، صدای نقاره‌نوازان صبحگاهی روز را آغاز می‌کند و مردم را به نماز دعوت می‌کند.
3. جشنواره‌ی فرهنگی امسال با اجرای موسیقی و رقص سنتی در کنار نقاره‌خانه‌ی تاریخی شهر برگزار می‌شود.