کلمه "نگریستن" در زبان فارسی به معنای دیدن یا نگاه کردن به چیزی است و از نظر قواعد نگارشی و زبانی چند نکته قابل توجه دارد:

1. معنی و استعمال: "نگریستن" به معنای دقت و توجه در نگاه کردن به چیزی است. این واژه بیشتر در متون ادبی و رسمی استفاده می‌شود.

2. صرف و تلفظ: این کلمه فعل است و در صرف آن باید به زمان و شخص توجه کنید. برای مثال:

   • من می‌نگرم
   • تو می‌نگری
   • او می‌نگرد
   • ما می‌نگریم
   • شما می‌نگرید
   • آنها می‌نگرند

3. نکات نگارشی:

   • در جملات، این کلمه معمولاً به همراه مفعول یا قیدهای توصیفی به کار می‌رود.
   • به عنوان مثال: "من به آسمان می‌نگرم" یا "او با دقت به نقاشی می‌نگرد".

4. شیوه‌های دیگر نوشتاری: در نوشتار رسمی و ادبی، می‌توان از شکل‌های دیگر واژه‌ها (مانند «نگاه کردن») استفاده کرد، اما «نگریستن» بار معنایی خاص‌تری دارد.

5. هم‌نشینی و ترکیب‌ها: این کلمه می‌تواند با دیگر کلمات ترکیب شود، مثلاً:
   • نگریستن به واقعیت
   • نگریستن به زیبایی

با رعایت این نکات، می‌توانید از "نگریستن" به شکل صحیح و مناسبی در نگارش‌های خود استفاده کنید.

1. به هنگام غروب، به آسمان نشسته و با شوق به رنگ‌های زیبای آن نگریستم.
2. او با دقت به چهره‌ی دوستانش نگریست تا احساسات آنان را درک کند.
3. کتاب را باز کردم و با دقت به متن آن نگریستم تا نکات مهم را یادداشت کنم.