کلمه «همسایه» در زبان فارسی به معنای کسی است که در کنار یا نزدیک خانه‌ی شخصی دیگری زندگی می‌کند. در اینجا به برخی از قواعد نگارشی و زبان‌شناسی مربوط به این کلمه اشاره می‌کنیم:

1. نحوه نوشتار: کلمه «همسایه» به شکل صحیح باید به همین صورت نوشته شود و از نوشتن آن به شکل‌های غیرمعمول دوری شود.

2. مفرد و جمع:

   • مفرد: همسایه
   • جمع: همسایگان یا همسایه‌ها

3. تلفظ: این کلمه معمولاً به صورت /hɑmˈsɒ.je/ تلفظ می‌شود.

4. صرف و نحو:

   • می‌توان این کلمه را به عنوان اسم و در جملات مختلف به کار برد. به‌عنوان مثال:
     • «همسایه‌ی ما بسیار مهربان است.»
     • «همسایه‌ها باید به یکدیگر کمک کنند.»

5. قید و وصف: معمولاً می‌توان از صفت‌ها برای توصیف همسایه‌ها استفاده کرد. مثلاً:

   • همسایه‌ی خوب
   • همسایه‌ی بد
   • همسایه‌های شلوغ

6. نحوه‌ی استفاده در ترکیب‌ها: کلمه «همسایه» می‌توانند در ترکیب‌ها و عبارات مختلف استفاده شود:

   • «همسایه‌ی دیوار به دیوار»
   • «همسایه‌های خیابان ما»
7. نقطه‌گذاری: در هنگام نگارش متنی که شامل این کلمه است، باید به قواعد نقطه‌گذاری در جملات دقت شود. به‌ویژه بعد از استفاده از آن در جملات، و همچنین در انتهای ویرگول یا علامت سؤال.

این نکات می‌توانند به شما در نگارش صحیح و مؤثر کلمه «همسایه» کمک کنند. اگر سوال خاصی دارید، خوشحال می‌شوم که کمک کنم!

1. همسایه ما همیشه به ما در باغبانی راهنمایی می‌کند و تجربه‌هایش را با ما به اشتراک می‌گذارد.
2. در یک شب دنج، همسایه‌ها دور هم جمع شدند و قصه‌های قدیمی را برای یکدیگر تعریف کردند.
3. من و همسایه‌ام تصمیم گرفتیم که برای جشن عید، با هم همکاری کنیم و مراسم را زیباتر کنیم.