کلمه "آب دهن" در زبان فارسی به معنای ترشحی است که از غدد بزاقی دهان تولید می‌شود. در زبان و نگارش فارسی، برای این واژه، چند نکته نگارشی و دستوری وجود دارد:

1. نقطه‌گذاری: "آب دهن" دو جزء دارد: "آب" و "دهن". این دو جزء به صورت مجزا نوشته می‌شوند و نیاز به هیچگونه علامت نگارشی خاصی بین آن‌ها نیست.

2. مفرد و جمع: این واژه به صورت مفرد "آب دهن" و در صورت نیاز به جمع به "آب‌دهان‌ها" تبدیل می‌شود.

3. استفاده: این واژه به طور معمول در متون گفتاری و نوشتاری غیررسمی استفاده می‌شود. در متون علمی یا رسمی، ممکن است از کلمات معادل مانند "بزاق" استفاده شود.

4. قواعد تلفظ: در تلفظ این واژه، تأکید بر روی "آب" است و "دهن" به صورت متصل به آن تلفظ می‌شود.

با رعایت این نکات می‌توانید از کلمه "آب دهن" به صورت صحیح و مناسب در نوشته‌ها و مکالمات خود استفاده کنید.