کلمه "بنو" در زبان فارسی به عنوان یک فعل و اسم قابل استفاده است، و بسته به سیاق جمله می‌تواند به معنای "بنا کن" یا "ساختن" باشد. در اینجا چند قاعده نگارشی و گرامری مرتبط با این کلمه ارائه می‌شود:

1. حالت فعل: "بنو" از ریشه "بنا" است و به صورت امر قابل استفاده قرار می‌گیرد. مثلاً: "بنو خانه‌ای زیبا".

2. نحوه صرف فعل: بر حسب زمان و شخص مورد نظر، ممکن است به شکل‌های مختلفی صرف شود. برای مثال:

   • من بنا می‌کنم
   • تو بنا می‌کنی
   • او بنا می‌کند

3. استفاده با پیشوندها و پسوندها: کلمه "بنا" می‌تواند با پیشوندها و پسوندهای مختلف ترکیب شود. مثلاً:

   • بناکردن
   • بنای دوباره

4. نگارش بدون اشتباه: در نگارش کلمه "بنو" باید به املای صحیح آن توجه کرد و آن را به درستی با "ب" و "ن" و "و" نوشت.

5. علامت‌گذاری: در جملاتی که "بنو" به کار می‌رود، باید به نشانه‌های نگارشی مانند ویرگول و نقطه‌گذاری توجه کرد تا معنا به‌دست آید.

6. هم‌نشینی و ترکیب با سایر کلمات: "بنو" ممکن است در ترکیب با کلمات دیگر معناهای جدیدی پیدا کند. مثلاً: "بنو کار"، "بنو خیال".

در مجموع، مثل هر واژه دیگر در زبان فارسی، "بنو" نیازمند رعایت اصول نگارشی و گرامری است تا در جای مناسب و معنادار استفاده شود.

1. درختی بزرگ در کنار رودخانه بنو نشسته بود.
2. من هر روز صبح در پارک به صدای پرندگان گوش می‌دهم و آرامش را احساس می‌کنم؛ این حس را نمی‌توان با کلمات وصف کرد، فقط باید بنو.
3. آن روز برفی، تصمیم گرفتم در حیاط خانه برف‌ها را جمع کرده و یک آدم برفی بنو کنم.