کلمه "بوی" در زبان فارسی به معنی عطر یا رایحه است و در جمله‌ها و متون به شکل‌های مختلفی به کار می‌رود. در زیر به برخی از قواعد و نکات نگارشی مرتبط با این کلمه اشاره می‌کنم:

1. استفاده در جمله: "بوی" معمولاً به‌عنوان اسم در جملات استفاده می‌شود. به‌عنوان مثال:

   • بوی گل‌های بهاری بسیار خوشایند است.
   • بوی غذا در آشپزخانه پیچیده بود.

2. تلفظ و نوشتار: در نوشتار، مهم است که کلمه به درستی و بدون اشکال املایی نوشته شود. "بوی" به‌صورت "بوی" نوشته می‌شود و نباید به شکل‌های دیگر مثل "بوی" یا "بوی" اشتباه ‌گرفته شود.

3. ترکیب با صفت: "بوی" می‌تواند با صفات مختلف ترکیب شود:

   • بوی خوش
   • بوی تند
   • بوی نامطبوع

4. تعدد و جمع‌سازی: در فارسی، جمع "بوی" به‌صورت "بوها" یا "بوی‌ها" بیان می‌شود:

   • بوهاى مختلف در بازار وجود دارد.

5. حروف اضافه: هنگام استفاده از "بوی"، به حروف اضافه دقت کنید. مثلاً:

   • "بوی گل‌ها" (مضاف إليه)
   • "از بوی چای" (حرف اضافه "از" به‌کار رفته است)
6. استعاره و تشبیه: در ادبیات، می‌توان از "بوی" به‌عنوان استعاره یا تشبیه استفاده کرد:
   • بوی عشق در فضایی عطرآگین می‌پیچد.

با رعایت این نکات، می‌توانید در استفاده از کلمه "بوی" در جملات و متن‌های خود دقت بیشتری داشته باشید.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "بوی" در جمله آورده شده است:

1. بوی گل‌های بهاری در هوا پیچیده بود.
2. بوی غذاهای معطر از آشپزخانه به بیرون می‌آمد.
3. او بوی عطر جذابی داشت که همه را به خود جذب می‌کرد.
4. بوی باران، یادآور خاطرات شیرین کودکی‌ام بود.
5. بوی کتب کهنه همیشه مرا به یاد کتابخانه‌ی قدیمی می‌اندازد.

اگر نیاز به مثال‌های بیشتری دارید یا موضوع خاصی مد نظر شماست، بفرمایید!