بوی بردن

عبارت "بوی بردن" در زبان فارسی به معنای "حس کردن بویی" است و به شرط صحیح نوشتن و استفاده از قواعد نگارشی، به این شکل باید به کاربرده شود:

1. ماهیت فعل: "بوی بردن" یک فعل مرکب است که شامل "بوی" (اسم) و "بردن" (فعل) می‌باشد.

2. توجه به زمان: در جملات، باید زمان فعل به درستی مشخص شود. به عنوان مثال:

   • «هوا بهاری بود و بوی گل‌ها را می‌بردم.»

3. عدم تکرار: در استفاده از "بوی بردن"، نباید به صورت تکراری استفاده شود. برای مثال: «بوی گل را می‌برم» به جای «بوی گل را بوی می‌برم».

4. استفاده از قیدها: می‌توان از قیدهایی مثل "خوب"، "شاداب"، یا "تند" برای توصیف حالت بوی بردن استفاده کرد.

   • «باد خنک، بوی تازه‌ای می‌آورد.»
5. پانویس یا توصیف بیشتر: در نوشتارهای رسمی یا ادبی، می‌توان به توصیف بوی خاصی که حس می‌شود، پرداخت:
   • «در باغ، بوی یاس میان عطر گل‌های دیگر می‌رقصد.»

با رعایت این قواعد، می‌توان از "بوی بردن" به طور صحیح و ادبی در جملات فارسی استفاده کرد.