کلمه "بی بضاعت" به معنای عدم توانایی مالی یا عدم دسترسی به منابع مالی و اجتماعی است. در بررسی قواعد فارسی و نگارشی مربوط به این کلمه، موارد زیر حائز اهمیت است:

1. تجزیه و تحلیل واژه:

   • "بی": پیشوند منفی است که معنای عدم یا نبودن را به همراه دارد.
   • "بضاعت": یک اسم است که به معنای توان مالی یا ظرفیت مالی به کار می‌رود.

2. نوشتار و املای صحیح:

   • این کلمه باید به صورت جدا نوشته شود: "بی بضاعت".
   • استفاده از آن در جملات باید توجه به ساختار نحوی جمله داشته باشد.

3. استفاده در جملات:

   • این کلمه معمولاً برای توصیف افرادی به کار می‌رود که در وضعیت مالی مناسبی قرار ندارند. به عنوان مثال: "همه باید در کمک به افراد بی بضاعت سهیم شوند."
4. قواعد نگارشی:
   • در نوشتار رسمی و مقالات، بهتر است از این واژه در زمینه‌های مرتبط با اقتصاد، مددکاری اجتماعی و فقر استفاده شود.
   • همچنین هنگام استفاده از این واژه، باید دقت کرد که به حس احترام و کرامت انسانی توجه شود و از به کار بردن واژه‌هایی که بار معنایی منفی دارند، پرهیز کرد.

در نهایت، می‌توان گفت که "بی بضاعت" در زبان فارسی به‌خوبی نشان‌دهنده وضعیت اقتصادی افراد است و باید با دقت و احترام مورد استفاده قرار گیرد.

1. در این منطقه، بسیاری از خانواده‌ها به دلیل شرایط اقتصادی، بی بضاعت و نیازمند کمک‌های مالی هستند.
2. بی بضاعت بودن برخی از دانش‌آموزان باعث می‌شود که نتوانند به راحتی به منابع آموزشی دسترسی پیدا کنند.
3. او تصمیم گرفت که به سازمان‌های خیریه کمک کند تا زندگی بی بضاعت‌ها را بهبود بخشد.