بی گواه

کلمه "بی گواه" به معنای "بدون گواه" یا "بدون شهادت" است. برای نگارش صحیح این عبارت و استفاده درست از آن در جمله‌ها، می‌توان به چند نکته توجه کرد:

1. فصد و معنا: "بی" پیشوندی است که به معنای "بدون" است و به کلمه‌ای که پس از آن می‌آید، متصل می‌شود. "گواه" به معنای شاهد یا شهادت‌دهنده است.

2. نوشتار: این عبارت باید به صورت "بی‌گواه" نوشته شود، با استفاده از ویرگول برای فاصله‌ی دو قسمت.

3. جملات: بسته به معنای مورد نظر، می‌توان از این کلمه در جملات مختلف استفاده کرد. مثلاً:

   • "این ادعا بی‌گواه نمی‌تواند اثبات شود."
   • "گزارش‌ها اغلب بی‌گواه می‌مانند."

4. قواعد نگارشی: در نگارش رسمی یا ادبیات، بهتر است از این نوع عبارات در مواقعی استفاده شود که نیاز به بیان عدم وجود یک شاهد یا دلیل دارید.

5. سازگاری با متن: در نظر داشته باشید که استفاده از "بی‌گواه" باید با موضوع کلی متن همخوانی داشته باشد و به وضوح معنا را منتقل کند.

با رعایت این نکات، می‌توانید به درستی از عبارت "بی‌گواه" در نگارش‌های خود استفاده کنید.