پسر

کلمه "پسر" در زبان فارسی به معنای فرزند مذکر است و به لحاظ قواعد نگارشی و دستوری دارای ویژگی‌های خاصی به شرح زیر است:

1. نحوه نوشتن: کلمه "پسر" به صورت پیوسته نوشته می‌شود و به حرف تفخیم "پ" آغاز می‌شود.

2. مفرد و جمع:

   • مفرد: پسر
   • جمع: پسران یا پسربچه‌ها (که جمع غیررسمی‌تر است)

3. صرف و نحو:

   • "پسر" به عنوان فاعل، مفعول یا دیگر جایگاه‌های نحوی می‌تواند به کار رود.
   • مثال:
     • فاعل: پسر در پارک بازی می‌کند.
     • مفعول: من پسر را دیدم.

4. تصفیحات و صفات: می‌توان قبل از "پسر" صفاتی قرار داد.

   • مثال: پسر زیبا، پسر باهوش

5. قیدهای وابسته: برای توضیح فعالیت یا وضعیت پسر می‌توان از قیدهای وابسته استفاده کرد.

   • مثال: پسر کوچکی که به خانه می‌رفت.
6. ترکیب‌ها: "پسر" می‌تواند در ترکیب‌های خاص نیز به کار رود.
   • مثال:
     • پسر بچه
     • پسر عمو
     • پسردایی

در کل، "پسر" یکی از کلمات پایه‌ای و رایج در زبان فارسی است که در جملات مختلف می‌تواند به راحتی به کار رود.