کلمه "پسر" در زبان فارسی به معنای فرزند مذکر است و به لحاظ قواعد نگارشی و دستوری دارای ویژگی‌های خاصی به شرح زیر است:

1. نحوه نوشتن: کلمه "پسر" به صورت پیوسته نوشته می‌شود و به حرف تفخیم "پ" آغاز می‌شود.

2. مفرد و جمع:

   • مفرد: پسر
   • جمع: پسران یا پسربچه‌ها (که جمع غیررسمی‌تر است)

3. صرف و نحو:

   • "پسر" به عنوان فاعل، مفعول یا دیگر جایگاه‌های نحوی می‌تواند به کار رود.
   • مثال:
     • فاعل: پسر در پارک بازی می‌کند.
     • مفعول: من پسر را دیدم.

4. تصفیحات و صفات: می‌توان قبل از "پسر" صفاتی قرار داد.

   • مثال: پسر زیبا، پسر باهوش

5. قیدهای وابسته: برای توضیح فعالیت یا وضعیت پسر می‌توان از قیدهای وابسته استفاده کرد.

   • مثال: پسر کوچکی که به خانه می‌رفت.
6. ترکیب‌ها: "پسر" می‌تواند در ترکیب‌های خاص نیز به کار رود.
   • مثال:
     • پسر بچه
     • پسر عمو
     • پسردایی

در کل، "پسر" یکی از کلمات پایه‌ای و رایج در زبان فارسی است که در جملات مختلف می‌تواند به راحتی به کار رود.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "پسر" در جمله آورده شده است:

1. پسرش هر روز به مدرسه می‌رود.
2. آن پسر با دوستانش در پارک بازی می‌کند.
3. من یک پسر دارم که بسیار باهوش است.
4. پسر همسایه به فوتبال علاقه‌مند است.
5. مادرش همیشه به پسرش آموزش‌های مفیدی می‌دهد.

امیدوارم این جملات به شما کمک کند!