در زبان فارسی، «پف‌آلود» یک واژه ترکیبی است که از دو بخش «پف» و «آلود» تشکیل شده است. این کلمه به معنای حالتی است که به دلیل وجود پف یا ورم، ظاهری خاص و یا غیرعادی به خود می‌گیرد. در زیر به برخی از مهم‌ترین قواعد و نکات نگارشی مربوط به این کلمه اشاره می‌شود:

1. نوشتن درست: کلمه «پف‌آلود» به صورت ترکیبی و با خط فاصله («پف‌آلود») نوشته می‌شود. این خط فاصله نشان‌دهنده این است که دو واژه به هم پیوند خورده‌اند.

2. ترکیب واژه‌ها: در فارسی، واژه‌های مرکب گاهی از دو یا چند بخش تشکیل می‌شوند. در اینجا «پف» به عنوان صفت و «آلود» به عنوان پسوند توصیفی عمل می‌کند.

3. نکات واج‌شناسی: هنگامی که از «پف‌آلود» در متن استفاده می‌کنید، باید به قواعد واج‌شناسی، نظیر همخوانی و هماهنگی با سایر واژه‌ها، توجه داشته باشید.

4. نمونه استفاده: به عنوان مثال: «چشمانش پف‌آلود بودند» یا «صورت او به دلیل بی‌خوابی پف‌آلود شده بود».

5. سخن‌وری: استفاده از کلمات توصیفی مانند «پف‌آلود» در نوشتار یا گفتار، به زیباتر شدن و تصویرسازی بهتر کمک می‌کند و احساسات و حالات را بهتر منتقل می‌کند.

به یاد داشته باشید که در نوشتار رسمی و ادبی، رعایت نکات نگارشی و دستوری اهمیت ویژه‌ای دارد.

1. در آسمان صبحگاهی، ابرهای پف آلود مانند پنیر سفیدی به نظر می‌رسیدند که بر فراز کوه‌ها نشسته‌اند.
2. این کیک وانیلی با خامه‌ی پف آلود و میوه‌های تازه، بهترین گزینه برای دسر مهمانی است.
3. چشمان او در زیر نور ملایم چراغ، به شکلی پف آلود و خواب‌آلود به نظر می‌رسیدند.