کلمه "تسبیح" در زبان فارسی به معنای ذکر و تکرار نام‌های خداوند و دیگر اذکار است. در نوشتن و به‌کارگیری این کلمه باید به چند نکته توجه کرد:

1. املا: کلمه "تسبیح" به صورت الصحيح باید با یای مجتلی به نوشته شود: تسبیح.

2. نحوه‌ی استفاده:

   • این کلمه معمولاً به عنوان اسم به کار می‌رود. برای نمونه: "او با تسبیح در حال ذکر گفتن بود."
   • می‌توان آن را در جملات به عنوان مفعول یا فاعل به کار برد. مثلا: "من هر روز با تسبیح نماز می‌خوانم."

3. سخن‌وری: در نوشتار رسمی یا ادبی می‌توان از عباراتی مانند "تسبیح‌گفتن" نیز استفاده کرد، مانند "او با تسبیح‌گفتن قلبش را آرام می‌کند."

4. توجه به حروف اضافه: در کاربرد این کلمه، توجه به حروف اضافه نیز مهم است. به‌عنوان مثال: "تسبیح را در دست دارد."

5. توجه به جملات تعریفی: می‌توان در جملات توصیفی گفت: "تسبیح معمولاً از مهره‌های کوچک ساخته می‌شود که برای ذکر گفتن استفاده می‌شود."

در مجموع، "تسبیح" یک واژه مهم در فرهنگ اسلامی و ایرانی است و باید با دقت در نگارش و گفتار به‌کار برده شود.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "تسبیح" در جمله آورده شده است:

1. او هنگام دعا، تسبیحی در دست داشت و به آرامی دانه‌های آن را رد می‌کرد.
2. در مسجد، صدای آرام تسبیح‌گویی مؤمنان فضای معنوی خاصی ایجاد کرده بود.
3. تسبیح سنتی با دانه‌های چوبی، عشق و ایمان را در دل من زنده می‌کند.
4. وقتی که احساس استرس می‌کنم، تسبیح می‌زنم تا آرامش پیدا کنم.
5. او با استفاده از تسبیح، ذکرهای خداوند را تکرار می‌کرد و تمرکز بیشتری پیدا می‌کرد.

اگر به مثال‌های بیشتری نیاز دارید، خوشحال می‌شوم که کمک کنم!