کلمه "تسبیح گفتن" از نظر قواعد فارسی و نگارشی به موارد زیر توجه دارد:

1. تعریف واژه: تسبیح گفتن به معنای ذکر خداوند و بیان صفات او است. این عمل معمولاً با استفاده از جملات خاص مانند "سبحان‌الله" یا "الحمدالله" انجام می‌شود.

2. ترکیب واژه: در فارسی، "تسبیح" به عنوان اسم و "گفتن" به عنوان فعل به کار می‌رود. در این ترکیب، "گفتن" فعل اصلی است و "تسبیح" مفعول آن محسوب می‌شود.

3. جداول زمانی: این عبارت می‌تواند در زمان‌های مختلفی به کار رود. برای مثال:

   • حال: "من تسبیح می‌گویم."
   • گذشته: "من تسبیح گفتم."
   • آینده: "من تسبیح خواهم گفت."

4. زبان رسمی و محاوره‌ای: در زبان رسمی، بهتر است از شکل‌های کامل آن استفاده شود. مثلاً "تسبیح گفتن" به جای "تسبیح زدن" که در زبان محاوره‌ای رایج‌تر است.

5. نکات نگارشی:

   • کلمه "تسبیح" باید با حرف "ت" بزرگ نوشته نشود مگر در موارد خاصی مانند شروع جمله.
   • استفاده از ویرگول یا سایر نشانه‌های نگارشی در جملات حاوی این عبارت، بسته به ساختار جمله ضروری است.
6. به کار بردن در جملات: می‌توان این کلمه را در جملات مختلفی به کار برد:
   • "روش مسلمانان برای آرامش، تسبیح گفتن است."
   • "او هر روز صبح تسبیح می‌گوید."

با توجه به این نکات، استفاده از "تسبیح گفتن" در نگارش و گفتار مناسب خواهد بود و با رعایت قواعد ذکر شده، مفهوم صحیح و موثری را انتقال می‌دهد.

1. هر روز صبح در باغچه نشسته و مشغول تسبیح گفتن می‌شوم تا روزم را با آرامش آغاز کنم.
2. او با صدای دلنشینش تسبیح گفتن را آغاز کرد و همگان را به آرامش دعوت کرد.
3. در مراسم مذهبی، مردم به دور هم جمع شدند و با هم تسبیح گفتن را شروع کردند تا وحدت خود را نشان دهند.