واژه "تفاح" یا "تفاحه" به معنای "سیب" در زبان فارسی به کار می‌رود و در متون ادبی، از جمله شعر و نثر، استفاده می‌شود. در زیر به چند نکته درباره‌ی استفاده و قواعد مربوط به این کلمه اشاره می‌کنم:

1. فارسی‌نویسی: واژه "تفاح" به صورت صحیح و طبق قواعد زبان فارسی نوشته می‌شود. در نگارش فارسی، باید دقت کرد که کلمات به‌درستی و بدون اشتباهات املایی نوشته شوند.

2. قید و صفت: زمانی که شما "تفاح" را وارد جمله می‌کنید، می‌توانید به آن صفت‌ها و قیدهای مختلفی اضافه کنید. مثلاً "تفاح خوشمزه" یا "تفاح قرمز".

3. جمع‌سازی: کلمه "تفاح" به صورت "تفاح‌ها" در جمع به کار می‌رود و باید توجه داشت که در جمع‌سازی، تغییرات لازم در واژه صورت گیرد.

4. حالت اضافه: در صورت استفاده از واژه در حالت اضافه، مانند "عطر تفاح"، می‌توان به سادگی آن را با اضافه کردن کلمه معین دیگر ادامه داد.

5. استفاده در شعر و ادبیات: "تفاح" در شعر فارسی و نثر ادبی به عنوان نمادی از زیبایی، طراوت و لذت به کار می‌رود. شاعران ایرانی در توصیف عشق و زیبایی به این واژه اشاره کرده‌اند.

اگر سوال خاصی در مورد کاربرد یا قواعد دیگری دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!

1. دیروز در بازار یک تفاح تازه و خوشمزه خریدم.
2. او هر روز صبح یک تفاح را به عنوان صبحانه می‌خورد.
3. رنگ قرمز تفاح‌ها در کنار سبزیجات دیگر، زیبایی خاصی به سفره می‌بخشد.