کلمه «تقصیر» در زبان فارسی از جمله واژه‌هایی است که معانی و کاربردهای مختلفی دارد. در اینجا به بررسی برخی از قواعد و نکات نگارشی مربوط به این کلمه می‌پردازیم:

1. معنا:

   • «تقصیر» به معنای اشتباه، خطا یا کوتاهی در انجام کارهاست. معمولاً در جملاتی به کار می‌رود که درباره مسؤولیت یا تعهد فردی صحبت می‌کنند.

2. قواعد صرف و نحوی:

   • «تقصیر» اسم است و به همین دلیل می‌تواند به عنوان فاعل، مفعول یا بدل در جملات استفاده شود.
   • به عنوان مثال:
     • فاعل: «تقصیر او بود.»
     • مفعول: «تقصیر او را پذیرفتند.»

3. تلفظ:

   • این کلمه معمولاً با تأکید بر سیلاب اول تلفظ می‌شود: [taqṣīr].

4. ترکیب‌ها:

   • «تقصیر» می‌تواند با دیگر واژه‌ها ترکیب شود، مانند:
     • تقصیر فردی
     • تقصیر اجتماعی
     • تقصیر انسانی

5. استفاده در عبارات و اصطلاحات:

   • این کلمه در عبارات مختلفی نظیر «تقصیر کسی نبود» یا «تقصیرها را گردن هم انداختن» به کار می‌رود.
6. نکات نگارشی:
   • در نوشتار رسمی و اداری، حفظ صحیح نوشتار کلمه و ترکیبات آن اهمیت ویژه‌ای دارد.
   • همچنین توجه به استفاده صحیح از علامت‌گذاری مانند ویرگول، نقطه و ... نیز ضروری است، به ویژه زمانی که جمله پیچیده است.

با رعایت این قواعد و نکات، می‌توان از کلمه «تقصیر» به درستی در نوشتار و گفتار استفاده کرد.

البته! در اینجا چند جمله با کلمه "تقصیر" آورده شده است:

1. تقصیر من نیست که باران بارید و نتوانستم به مهمانی بروم.
2. او گفت که هیچ تقصیری در این حادثه ندارد و همه چیز به شرایط بستگی داشت.
3. تقصیر این مشکل به عهده‌ی مدیر پروژه بود که به موقع کارها را پیگیری نکرد.
4. من نمی‌خواهم تقصیرها را به گردن دیگران بیندازم، باید مسئولیت کارهایم را بپذیرم.
5. در این قضاوت‌ها، تقصیر هر شخص باید مورد بررسی قرار گیرد تا حقیقت روشن شود.

اگر نیاز به مثال‌های بیشتری دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!