کلمه "تنبیه" در زبان فارسی به معنای هشدار یا آموزگار است که به منظور اصلاح رفتار یا یادآوری اشتباهات به کار می‌رود. در ادامه به برخی از نکات نگارشی و قواعد مربوط به این کلمه اشاره می‌کنم:

1. املا: کلمه "تنبیه" به همین شکل نوشته می‌شود و باید دقت شود تا اشتباهات املایی مانند "تنبی" یا "تنبیه" نشود.

2. جمله‌سازی: این کلمه معمولاً در جملات به عنوان اسم و به معنای یادآوری، اصلاح رفتار و ... به کار می‌رود. مثلاً: "تنبیه کردن کودکان باید با دقت انجام گیرد تا اثر مثبت داشته باشد."

3. نوع کلمه: "تنبیه" یک اسم است و می‌تواند به شکل‌های مختلفی در جملات به کار رود. همچنین می‌توان از فعل "تنبیه کردن" برای اشاره به عمل انجام این کار استفاده کرد.

4. جملات منفی: در جملات منفی نیز می‌توان از این کلمه استفاده کرد. مثلاً: "نباید بچه‌ها را بدون دلیل تنبیه کرد."

5. قیدها و صفات: می‌توان قبل از "تنبیه" قیدها و صفات مختلفی را به کار برد. به عنوان مثال: "تنبیه درست" یا "تنبیه شدید".

اگر سوال خاصی در مورد استفاده و نگارش این کلمه دارید، لطفاً بپرسید!

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "تنبیه" در جمله آورده‌ام:

1. معلم تصمیم گرفت که برای تأکید بر اهمیت انضباط، از تنبیه به عنوان یک روش آموزشی استفاده کند.
2. پدر و مادر همیشه به فرزندان خود می‌گویند که تنبیه باید به هدف آموزش و اصلاح رفتار باشد، نه فقط تنبیه کردن برای تفریح.
3. در مدرسه، روش‌های تنبیه باید به گونه‌ای باشد که به رشد و پیشرفت دانش‌آموزان کمک کند.
4. تنبیه، گاهی اوقات می‌تواند تأثیر معکوس داشته باشد و موجب بروز مشکلات روانی در کودکان شود.
5. او برای رفتار ناپسندش به تنبیه اجتماعی محکوم شد و باید به فعالیت‌های اجتماعی بپردازد.

اگر مثال‌های بیشتری می‌خواهید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!