کلمه "تنبیه کردن" یک ترکیب فعلی در زبان فارسی است که به معنای اخطار یا آگاهی دادن به فردی برای اصلاح رفتار یا عملکردش می‌باشد. در زیر، نکات و قواعدی که مربوط به این کلمه و نگارش آن هستند را بیان می‌کنم:

1. ساختار نحوی: "تنبیه" اسم و "کردن" فعل است. در این ترکیب، "تنبیه" به عنوان مفعول و "کردن" به عنوان فعل محسوب می‌شود.

2. زمان فعل: بسته به موضوع جمله و زمان آن، می‌توانید فعل "کردن" را به زمان‌های مختلف صرف کنید. مثلاً:

   • من تنبیه می‌کنم.
   • او تنبیه کرد.
   • آنها تنبیه خواهند کرد.

3. وجوب یا اختیار: در برخی متون و مکالمات، مفهوم تنبیه ممکن است بار منفی داشته باشد، بنابراین باید به دقت در استفاده از آن فکر کرد و به جای آن از اصطلاحاتی مانند "اخطار دادن" یا "راهنمایی کردن" در مواقعی که بار منفی مد نظر نیست، استفاده کنید.

4. جایگاه کلمه: "تنبیه کردن" معمولاً به صورت فعل و در جایگاه فعل در جمله قرار می‌گیرد، مثلاً: "معلم دانش‌آموزان را تنبیه کرد."

5. حروف اضافه: در برخی جملات، ممکن است نیاز به استفاده از حروف اضافه باشد، مثلاً: "با تنبیه کردن او، می‌خواست درس به او بیاموزد."

6. در نظر گرفتن زمینه: استفاده از این کلمه در زمینه‌های آموزشی، تربیتی و یا انضباطی بسیار رایج است، اما در مطالعاتی که به روانشناسی رفتار اشاره می‌کنند، بهتر است با احتیاط بیشتری به این موضوع پرداخته شود.

با توجه به نکات فوق، می‌توانید از کلمه "تنبیه کردن" در جملات و متون خود استفاده کنید، در حالی که دقت کافی را در نگارش و مفهوم آن به خرج می‌دهید.