کلمه "اجازه دادن" به عنوان یک ساختار فعلی در زبان فارسی دارای قواعد و نکات نگارشی خاصی است. در زیر برخی از این قواعد و نکات را بررسی می‌کنیم:

1. ساختار فعلی: "اجازه دادن" یک فعل مرکب است که از "اجازه" (اسم) و "دادن" (فعل) تشکیل شده است. به همین دلیل می‌تواند در جملات به عنوان یک فعل استفاده شود.

2. فعل و موضوع: معمولاً در جملات که "اجازه دادن" به کار می‌رود، موضوع و مفعول مشخص می‌شود. مثلاً:

   • من به او اجازه دادم که برود. در این جمله "من" فاعل و "او" مفعول است.

3. زمان‌های مختلف: "اجازه دادن" می‌تواند در زمان‌های مختلف صرف شود:

   • حال: اجازه می‌دهد
   • گذشته: اجازه داد
   • آینده: اجازه خواهد داد

4. افعال مشابه: می‌توان از افعال مشابه نیز استفاده کرد، مثل "اجازه گرفتن" که نشان‌دهنده اقدام به درخواست یا دریافت اجازه است.

5. استفاده از حرف جر: در جملات می‌توان از حرف جر استفاده کرد:

   • به کسی اجازه دادن
   • به او اجازه دادم که درس بخواند.
6. نکات نگارشی:
   • در نوشتار رسمی، بهتر است از کلمات و جملات کامل و واضح استفاده شود.
   • توجه به قواعد املایی و نگارشی، نظیر نگارش درست "اجازه" و "دادن".

با رعایت این قواعد و نکات، می‌توانید جملات درست و مناسبی با کلمه "اجازه دادن" تشکیل دهید.