کلمه «حاکم نشین» به ترکیب «حاکم» و «نشین» اشاره دارد و به معنای محل یا منطقه‌ای است که تحت حاکمیت یک حاکم یا مقام مسوولی قرار دارد. در قواعد فارسی و نگارشی، می‌توان به نکات زیر در رابطه با این کلمه اشاره کرد:

1. نحوه نگارش: کلمه «حاکم نشین» به صورت جدا نوشته می‌شود. در زبان فارسی ترکیب‌های مرکب معمولاً به صورت جدا نوشته می‌شوند، مگر اینکه به یک واژه‌ی جدید تبدیل شده باشند.

2. نوشتار صحیح: این کلمه باید به صورت «حاکم نشین» نوشته شود، با یک فاصله بین «حاکم» و «نشین».

3. صفت و موصوف: در جمله‌ای که این کلمه به کار می‌رود، می‌تواند به عنوان صفت یا موصوف به کار رود. به عنوان مثال:

   • «حاکم نشین جدیدی در این منطقه ساخته شده است.» (اینجا صفت «حاکم نشین» موصوف «جدید» است.)
   • «این حاکم نشین در قرن گذشته بنا شده است.» (اینجا «حاکم نشین» به عنوان موصوف استفاده شده است.)

4. قواعد صرفی و نحوی: این کلمه به عنوان یک اسم می‌تواند در جملات مختلف به عنوان فاعل، مفعول یا دیگر اجزای جمله استفاده شود. ضمناً، این کلمه بسته به سیاق جمله ممکن است به صورت جمع نیز به کار رود (حاکم‌نشین‌ها).

5. توجه به سیاق: در جملات مختلف بسته به سیاق و معنای مورد نظر، ممکن است نیاز به توضیحات اضافی یا ترکیب‌های دیگری داشته باشد.

به طور کلی، «حاکم نشین» یک کلمه‌ی ثابت و دارای معنی مشخص است که باید با رعایت قواعد نگارشی به درستی در جملات استفاده شود.