کلمات "خند" و "تند" در زبان فارسی به صورت مستقل معنای خاصی ندارند، اما به عنوان ریشه‌های کلماتی دیگر مورد استفاده قرار می‌گیرند. در اینجا توضیحاتی درباره استفاده و قواعد نگارشی این کلمات ارائه می‌شود:

۱. خند:

• ریشه: "خند" ریشه فعل "خندیدن" است که به معنای ایجاد صدای خنده و حالت شادابی است.
• مشتقات:
  • خندیدن (فعل)
  • خنده (اسم)
  • خندان (صفت)
  • خندوانه (اسم)

۲. تند:

• ریشه: "تند" به معنای سرعت، شدت یا تیزی به کار می‌رود و می‌تواند به صفت یا قید تبدیل شود.
• مشتقات:
  • تندی (اسم)
  • تند و تند (قید)
  • تندخو (صفت برای اشاره به افرادی که سریع عصبانی می‌شوند)

قواعد نگارشی:

1. نوشتار صحیح: این کلمات باید به صورت صحیح و مطابق با قواعد املایی فارسی نوشته شوند. به عنوان مثال، "خند" به تنهایی نباید به کار رود مگر در متون خاص، در غیر این صورت باید با پسوندها و پیشوندها ترکیب شود.

2. گذاشتن علامة جمع: در صورتی که بخواهیم به جمع این کلمات اشاره کنیم، باید از ساختارهای مناسب استفاده کنیم. برای مثال:

   • "خند" به «خنده‌ها» تبدیل می‌شود.
   • "تند" به «تندی‌ها» تبدیل می‌شود.

3. تفکیک معنایی: هنگام استفاده از این کلمات باید توجه داشته باشیم که هر کدام در بافت مناسب به کار روند تا معنای دقیق را منتقل کنند.

4. نشانه‌گذاری: هنگام استفاده این کلمات در جملات، باید به نشانه‌گذاری مناسب و علائم نگارشی توجه شود، تا جملات شامل این کلمات به درستی خوانده و فهمیده شوند.

به این ترتیب، رعایت این نکات می‌تواند به نگارش بهتری در فارسی کمک کند.