کلمه "خواجه" در زبان فارسی معانی مختلفی دارد و بسته به کاربرد آن می‌تواند به صورت‌های مختلفی مورد استفاده قرار گیرد. در اینجا به برخی از قواعد نگارشی و معنایی مرتبط با این کلمه اشاره می‌کنیم:

1. معنی کلمه: "خواجه" به معنای بزرگ‌زاده، سرپرست، یا فرد محترم و دارای مقام اجتماعی است. در برخی از متون تاریخی و ادبی، این کلمه به عنوان لقبی برای اشخاص مهم نیز به کار می‌رود.

2. قواعد املایی:

   • "خواجه" به صورت "خواجه" نوشته می‌شود و از نظر املایی هیچ نشانه خاصی نیاز ندارد.
   • در نوشتار رسمی و غیررسمی به یک شکل استفاده می‌شود.

3. گذر از قواعد صرف:

   • این کلمه می‌تواند به عنوان اسم خاص برای افراد (مانند خواجه نصیرالدین طوسی) یا به صورت عام برای حضور در جامعه به کار رود.
   • در ترکیب‌های دیگر نیز ممکن است به کار رود (مانند "خواجه‌زاده").

4. نکات نگارشی:

   • در نوشتار ادبی، این واژه ممکن است بخشی از توصیفات شخصیت‌ها یا محیط‌ها باشد.
   • اگر در متن ادبی یا تاریخی استفاده شود، توجه به زمینه و مفهوم آن ضروری است.
5. استفاده در جملات:
   • "خواجه به عنوان یک شخصیت محترم در این داستان معرفی شده است."
   • "این کتاب درباره زندگی خواجه نصیرالدین طوسی است."

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه "خواجه" به طور صحیح و مؤثر در نوشتار خود استفاده کنید.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "خواجه" در جمله آورده شده است:

1. خواجه در دیوان عدالت در حال رسیدگی به پرونده‌های مردم بود.
2. او به عنوان خواجه‌زادۀ خاندان سلطنتی، مسئولیت‌های زیادی در دربار داشت.
3. خواجه‌های قدیم معمولاً از نفوذ زیادی در جامعه برخوردار بودند.
4. در داستان‌های قدیمی، همیشه شخصیتی به نام خواجه وجود داشت که وابسته به پادشاه بود.
5. ما در مهمانی با خواجه‌ای آشنا شدیم که داستان‌های جالبی درباره تاریخچه شهر روایت کرد.

اگر نیاز به مثال‌های بیشتر یا توضیحات دیگری دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!