کلمه "دویدن" در زبان فارسی به عنوان یک فعل معین و مصدر شناخته می‌شود. در زیر قواعد و نکات نگارشی مربوط به این کلمه را بررسی می‌کنیم:

1. صرف فعل:

   • "دویدن" به شکل‌های مختلفی صرف می‌شود، مانند:
     • زمان حاضر: می‌دود
     • زمان گذشته: دوید
     • آینده: خواهد دوید

2. ضمیر و فاعل:

   • معمولاً فعل "دویدن" به فاعل نیاز دارد تا مشخص کند چه کسی این عمل را انجام می‌دهد.
     • مثال: من می‌دوم، او دوید.

3. قید و صفت:

   • می‌توان قیدهایی به این فعل اضافه کرد تا نحوه، زمان یا مکان دویدن را توصیف کند.
     • مثال: سریع می‌دوم، صبح دوید.

4. نگارش در جملات:

   • در نگارش جملات، باید توجه داشت که فعل "دویدن" با فاعل و مفعول در ساختار جملات به درستی قرار گیرد.
     • مثال: او در پارک دوید.

5. استفاده از مترادف‌ها:

   • بسته به متن، ممکن است از کلمات مترادف مانند "جست و خیز کردن" یا "دویدن سریع" استفاده کنید.
6. قواعد نگارشی:
   • در نگارش متنی که شامل فعل "دویدن" باشد، باید از علامت‌های نگارشی مناسب (نقطه، ویرگول و ...) استفاده کرد تا جملات شیوا و قابل فهم باشند.

با رعایت این نکات، می‌توان به نحو صحیح و زیبایی از کلمه "دویدن" در متن‌های فارسی استفاده کرد.

1. هر روز صبح برای حفظ تناسب اندامم به پارک می‌روم و به دویدن می‌پردازم.
2. دویدن در کنار دریاچه، آرامش خاصی به من می‌بخشد.
3. او به خاطر علاقه‌ی زیادی که به دویدن دارد، تصمیم گرفته تا در مسابقات ماراتن شرکت کند.