کلمه "ذات الصدر" ترکیبی عربی است که در زبان فارسی نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. در اینجا به برخی از قواعد نگارشی و نحوه استفاده از این ترکیب اشاره می‌کنم:

1. نقطه‌گذاری: در نوشتار رسمی و ادبی، لازم است که از فاصله مناسب و نقطه‌گذاری درست استفاده شود. معمولاً "ذات" و "الصدر" بدون فاصله و به صورت یک عبارت کنار هم نوشته می‌شوند.

2. تلفظ صحیح: در تلفظ این عبارت، باید به حرکات عربی دقت کرد. "ذات" به معنای "خود" یا "ماهیت" است و "الصدر" به معنای "سینه" یا "درون" می‌باشد.

3. قید و صفت: در جملات فارسی، معمولاً این ترکیب به عنوان صفت یا قید برای توصیف یا اشاره به خاصیتی خاص به کار می‌رود. مثلاً: "او ذات الصدر بزرگی دارد" به معنای "او دارای روح بزرگی است".

4. رسم‌الخط: نوشتن "ذات الصدر" با حروف فارسی، معمول است، اما نوشتن آن با حروف عربی (ذات الصدر) نیز در متون دینی و ادبی وجود دارد.

5. نظم و ترتیب کلمات: در جملات فارسی، باید به ترتیب درست کلمات دقت کرد تا معنی آن به خوبی منتقل شود.

به‌طور کلی، استفاده صحیح از "ذات الصدر" نیازمند توجه به قواعد زبان فارسی و اصول نگارشی است.