کلمه "ذوی" به عنوان جمع کلمه "ذو" به کار می‌رود و در فارسی برای اشاره به افرادی استفاده می‌شود که دارای ویژگی یا صفت خاصی هستند. در ادامه به برخی از قواعد مرتبط با این کلمه و نگارش آن اشاره می‌کنم:

1. استفاده درست از ذوی: "ذوی" معمولاً در ترکیب‌های خاصی مانند "ذوی القربی" (دارای خویشاوندی) یا "ذوی الحاجه" (دارای نیاز) به کار می‌رود و در این ترکیب‌ها این کلمه به معنای "دارای" یا "مربوط به" است.

2. نحوه نوشتن: کلمه "ذوی" با "ذ" (زیر) و "و" نوشته می‌شود و در نوشتار رسمی و ادبی باید به طور دقیق از آن استفاده شود.

3. تطابق معنایی: در هنگام استفاده از "ذوی" باید توجه داشت که این کلمه به صفت یا ویژگی خاصی اشاره دارد و باید با کلمات مناسب و معانی مرتبط به کار رود.

4. شیوه‌های زبانی: در زبان فارسی، "ذوی" به اصطلاحات و عبارات رسمی و ادبی تعلق دارد و در محاوره‌های عادی کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرد.

5. خصوصیات صرفی: این کلمه به عنوان جمع می‌تواند در جملات و عبارات مختلف به کار رود و باید از نظر نحوی با سایر اجزای جمله هماهنگ باشد.

با رعایت این نکات، می‌توان از کلمه "ذوی" به شکل صحیح و مؤثر در نوشتار فارسی استفاده کرد.