کلمه "راحت طلب" ترکیبی از دو واژه "راحت" و "طلب" است و به‌طور کلی به معنای کسی اشاره دارد که به دنبال زندگی آسان و بدون زحمت می‌باشد. برای استفاده صحیح و نگارش این ترکیب، چند نکته قواعدی و نگارشی وجود دارد:

1. نوشتار: "راحت طلب" باید به‌صورت جدا از هم نوشته شود. این ترکیب صفت و مفعول است و نباید به‌صورت یک واژه نوشته شود.

2. بند بندی: در متون می‌توانید از این واژه به‌عنوان صفت برای توصیف افراد استفاده کنید، مثلاً: "او یک فرد راحت طلب است."

3. قید و وصف: می‌توانید این کلمه را در جملات با قیدهای مختلف به کار ببرید. مثلاً: "او به راحت طلبی معروف است" یا "زندگی او نشان‌دهنده راحت‌طلبی است."

4. معادل‌های دیگر: در برخی متون، ممکن است معادل‌های دیگری به‌جای "راحت طلب" استفاده شود، مانند "تن‌پرور" یا "آسوده‌خواه"، که بسته به متن و زمینه می‌تواند کاربردی باشد.

5. رعایت قواعد نثر: هنگام استفاده از "راحت طلب" در نثر و نوشتارهای رسمی و غیررسمی، رعایت نیکوایی و ساختار جملات بسیار مهم است.

استفاده درست و به‌جا از این ترکیب می‌تواند به انتقال دقیق‌تر مفهوم و ایجاد یک متن شفاف و روان کمک کند.