کلمه "روباه" به عنوان اسم در زبان فارسی دارای ویژگی‌ها و قواعد خاصی است. در زیر به برخی از این قواعد و نکات نگارشی مرتبط با این کلمه پرداخته می‌شود:

1. نوع اسم: "روباه" یک اسم عام است و به نوعی از حیوانات اشاره دارد.

2. تعدادی: "روباه" به صورت مفرد و جمع استفاده می‌شود. جمع آن "روباه‌ها" می‌باشد.

3. ساختار جمله: در جملات می‌توان از "روباه" به عنوان فاعل، مفعول، یا مضاف الیه استفاده کرد. به عنوان مثال:

   • فاعل: "روباه در جنگل زندگی می‌کند."
   • مفعول: "من روباه را دیدم."
   • مضاف الیه: "خانه‌ٔ روباه."

4. حروف اضافه: "روباه" می‌تواند با حروف اضافه مختلفی ترکیب شود. به عنوان مثال:

   • با حرف اضافه "در": "روباه در جنگل است."
   • با حرف اضافه "با": "او با روباه بازی می‌کند."

5. هم‌نوایی: در نوشتن کلمه "روباه"، باید دقت شود که همزه یا حروف دیگر اشتباه نوشته نشوند.

6. قید و عبارات توصیفی: می‌توان از صفات و عبارات توصیفی برای توصیف "روباه" استفاده کرد. مثلاً: "روباه زیرک" یا "روباه زرنگ".

7. استفاده در ضرب‌المثل‌ها و عبارات عامیانه: "روباه" در فارسی در برخی از ضرب‌المثل‌ها و عبارات عامیانه به کار می‌رود. مثلاً "روباه مکار".

این نکات می‌تواند به شما در استفاده صحیح و مؤثر از کلمه "روباه" کمک کند.

البته! در زیر چند مثال برای کلمه "روباه" در جمله آورده شده است:

1. روباه با چابکی از میان درختان جنگل عبور کرد.
2. بچه‌ها در داستان‌ها همیشه از روباه به عنوان حیوانی زیرک یاد می‌کنند.
3. روباه به دنبال شکار، به سمت مزرعه نزدیک شد.
4. در شب‌های آرام، صدای زوزه‌ی روباه در دوردست‌ها به گوش می‌رسد.
5. روباه که در تله افتاده بود، به سختی تلاش می‌کرد تا خود را آزاد کند.

اگر نیاز به مثال‌های بیشتری دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!