کلمه «صوفی مشرب» به معنای کسی است که به اصول و رفتارهای صوفیانه و تصوف گرایش دارد و در زندگی خود از آن تأثیر می‌پذیرد. در اینجا به نکات نگارشی و قواعدی که باید در استفاده از این کلمه رعایت شود اشاره می‌کنم:

1. تلفظ صحیح: کلمه «صوفی» به معنای عارف یا صوفی، و «مشرب» به معنای طرز فکر یا روش است. تلفظ صحیح این دو کلمه اهمیت دارد. بنابراین باید به احساس و معنای هر دو واژه توجه کرد.

2. نوشتار صحیح: حتماً کلمه «صوفی مشرب» را به طور دقیق و بدون غلط بنویسید. استفاده از اعراب‌گذاری در متن‌هایی که نیاز دارند نیز می‌تواند مفید باشد (صُوفی مَشرب).

3. نحوه‌ی استفاده: استفاده از «صوفی مشرب» باید با دقت انجام شود. به عنوان مثال، می‌توان گفت: «او آدمی صوفی مشرب است که به دنبال حقیقت در زندگی می‌گردد».

4. جنس و number: در زبان فارسی، کلمات «صوفی» و «مشرب» هر دو جمع‌ناپذیر هستند و به صورت مفرد و جمع به کار می‌روند. برای بیان جمع، باید از صفت دیگری استفاده کرد مثل: «صوفی‌مشرب‌ها» یا می‌توان به مفرد آن اشاره کرد: «صوفی مشرب».

5. توجه به زمینه: در نگارش متون ادبی یا پژوهشی باید به زمینه فرهنگی و معنایی که این کلمه در آن به کار می‌رود دقت کنید. استفاده از این کلمه در بافت‌های مختلف می‌تواند معانی و تفاسیر متفاوتی داشته باشد.

در نهایت، مهم‌ترین نکته این است که در نگارش و گفتار خود به معنای عمیق و احساسی این کلمات توجه کنید.