کلمه "ضعاف" در زبان فارسی به معنای "ضعیف" یا "افراد ضعیف" است و پایه عربی دارد. قواعد و ویژگی‌های نگارشی و دستوری این کلمه به شرح زیر است:

1. جمع: "ضعاف" جمع کلمه "ضعیف" است. در زبان عربی "ضعیف" به "ضعیف" (جمع سالم) و "ضعاف" (جمع دوران - جمع کسر) تقسیم می‌شود.

2. کاربرد: این کلمه می‌تواند در جملات مختلف به معنای اشاره به افرادی با ضعف بدنی، فکری یا اجتماعی استفاده شود.

   • مثال: "ضعاف جامعه نیاز به حمایت دارند."

3. نقطه‌گذاری: در نوشتار فارسی، نقاط و نشانه‌های نگارشی باید به درستی استفاده شوند. برای مثال، اگر بخواهید جمله‌ای با این کلمه بنویسید، باید به نحوه آغاز و پایان جمله توجه کنید.

   • مثال: "در این کتاب به مشکلات ضعاف توجه شده است."

4. تلفظ: کلمه "ضعاف" به صورت "ذُعاف" (با حروف "ض" و "ع") و با تأکید بر هجاهای مناسب تلفظ می‌شود.

5. استفاده در متون ادبی: در متون ادبی و شعر نیز ممکن است این کلمه به کار رود، به ویژه زمانی که موضوعاتی همچون حس ترحم و دلسوزی مطرح باشد.

نکته: به طور کلی، بهتر است املای کلمات را در نوشتار رسمی و ادبی با دقت رعایت کرد تا از اشتباهات نگارشی جلوگیری شود.

1. افرادی که در ورزش ضعیف هستند، می‌توانند با تمرین بیشتر به موفقیت برسند.
2. او به دلیل ضعف علمی در رشته ریاضی، مجبور شد کلاس‌های تدریس خصوصی بگیرد.
3. در دنیای کنونی، ضعیف بودن در مهارت‌های ارتباطی می‌تواند مانع پیشرفت شغلی شود.