کلمه «طبیعت‌شناس» از دو بخش «طبیعت» و «شناس» تشکیل شده است. در زیر به برخی از قواعد فارسی و نگارشی مرتبط با این کلمه اشاره می‌شود:

1. نقطه‌گذاری: در این کلمه، در بین دو بخش «طبیعت» و «شناس» یک نیم‌فاصله (ـ) قرار می‌گیرد که نشان‌دهنده‌ی ترکیب این دو کلمه به‌عنوان یک واژه جدید است. بنابراین، شکل صحیح آن «طبیعت‌شناس» است.

2. جمع‌سازی: وقتی بخواهیم «طبیعت‌شناس» را جمع ببندیم، به صورت «طبیعت‌شناسان» جمع می‌شود. در اینجا پسوند جمع «ان» به انتهای کلمه افزوده می‌شود.

3. معنی‌شناسی: «طبیعت‌شناس» به فردی اطلاق می‌شود که در زمینه‌ی علوم طبیعی، اکوسیستم‌ها و پدیده‌های مربوط به طبیعت مطالعه و تحقیق می‌کند. دقت در استفاده از این کلمه و به کار بردن آن در متن، می‌تواند به بیان دقیق‌تر مقصود کمک کند.

4. استفاده در جملات: این کلمه باید در جملاتی به کار برده شود که با موضوعات مرتبط به علوم طبیعی و محیط زیست مرتبط هستند. مثلاً:

   • «طبیعت‌شناسان برای حفظ تنوع زیستی تلاش می‌کنند.»
5. قواعد صرفی: این کلمه به صورت صفت به کار می‌رود و می‌تواند با صفات و قیدهای دیگر نیز ترکیب شود. مثلاً: «یک طبیعت‌شناس برجسته» یا «تحقیقات طبیعت‌شناسی».

با رعایت این نکات، می‌توانید کلمه «طبیعت‌شناس» را به‌درستی در نوشتارهای خود به کار ببرید.