کلمه «طفل» در زبان فارسی به معنای کودک یا بچه است و از نظر قواعد نگارشی و استعمال مواردی دارد که در ادامه به برخی از آن‌ها اشاره می‌کنم:

1. رایج‌ترین شکل: «طفل» به‌عنوان اسم به‌کار می‌رود و معمولاً به کودکان کوچک اشاره دارد.

2. تلفظ: این کلمه به صورت «طِفْل» تلفظ می‌شود.

3. نحو و تصریف:

   • «طفل» به‌عنوان اسم مفرد است و جمع آن «اطفال» می‌باشد.
   • در جملات می‌توان به‌راحتی از آن به‌عنوان فاعل یا مفعول استفاده کرد. مثلاً:
     • طفل در پارک بازی می‌کند.
     • مادر به طفل غذا می‌دهد.

4. استفاده در عبارات و اصطلاحات: این کلمه در برخی از عبارات و اصطلاحات نیز به‌کار می‌رود. مثلاً:

   • «طفل معصوم» به معنای کودک بی‌گناه.
   • «رسیدگی به حقوق طفل» در مباحث حقوق بشر.

5. قید و شرط در نوشتار: معمولاً در نوشته‌های رسمی، از کلمه «کودک» به‌جای «طفل» بیشتر استفاده می‌شود، اما در زبان محاوره و ادبیات کودکانه، «طفل» کاربرد دارد.

6. نگارش صحیح: دقت کنید که در زمان نوشتن، به شیوه صحیح املایی کلمات توجه شود و به‌ویژه به قواعد نگارشی مثل فاصله‌گذاری درست و استفاده از نقطه‌گذاری مناسب رعایت شود.

استفاده صحیح از کلمه «طفل» و آگاهی از قواعد نگارشی آن می‌تواند به بهبود نگارش شما کمک کند.

1. طفل کوچک با لبخندی شیرین وارد پارک شد و همه را به شادی دعوت کرد.
2. مادر از خواب بیدار شد و دید که طفلش با عروسک‌هایش بازی می‌کند.
3. در این کتاب، داستان‌هایی دربارهٔ فضیلت‌های محبت و مراقبت از طفل‌ها نوشته شده است.