کلمه "ظاهر الوجود" ترکیبی از دو واژه "ظاهر" و "الوجود" است که به معنای عینیت و شفافیت وجود به کار می‌رود. در نوشتار فارسی، رعایت قواعد نگارشی در مورد این ترکیب اهمیت دارد. در ادامه به اصول نگارشی و قواعد مربوط به این ترکیب پرداخته می‌شود:

1. فاصله‌گذاری: بین کلمات "ظاهر" و "الوجود" باید یک فاصله مناسب وجود داشته باشد.

2. نوشتن با حروف فارسی: باید اطمینان حاصل کرد که هر دو واژه با حروف فارسی نوشته شوند و اختلاطی با حروف لاتین وجود نداشته باشد.

3. نقطه‌گذاری: چنانچه این کلمه در میانه یک جمله قرار گیرد، باید توجه کرد که نقطه‌گذاری‌های لازم در متن (مانند ویرگول یا نقطه) رعایت شود.

4. استفاده از حروف بزرگ: در زبان فارسی، استفاده از حروف بزرگ در آغاز جملات و نام‌ها لازم است. بنابراین اگر "ظاهر الوجود" در ابتدای یک جمله باشد، با حرف بزرگ "ظاهر" نوشته می‌شود.

5. تطابق با قواعد دستوری: در صورت استفاده از این ترکیب در جملات، باید به جابجایی و تابعیت آن در جمله توجه کرد.

6. توجه به واژگان و معانی: بسته به کاربرد این واژه در متن، ممکن است نیاز باشد که توضیحاتی درباره معنای آن داده شود تا مخاطب به درک بهتری برسد.

مثال: "ظاهر الوجود در فلسفه به معنای تجلی وجود و عینیت آن است."

با رعایت این نکات، می‌توان به شکل بهتری از ترکیب "ظاهر الوجود" استفاده کرد.