کلمه "ظله" به عنوان اسمی در زبان فارسی به معنای سایه، اگرچه کمتر استفاده می‌شود، اما در متون ادبی و شعر ممکن است به کار برود. در زیر به برخی از نکات نگارشی و قواعد مربوط به استفاده از این کلمه اشاره می‌کنم:

1. املا: کلمه "ظله" به همین شکل و با همان املای مشخص نوشته می‌شود. املای آن در زبان فارسی ثابت است.

2. بکارگیری در جملات: این کلمه معمولاً در متون ادبی و متون کهن یافت می‌شود. برای مثال:

   • "در زیر ظله درختان، آرام نشسته بود."
   • "ظله‌ی عشق تو، بر سرم سایه افکنده است."

3. تلفظ: این کلمه به شکل "ظَلّه" تلفظ می‌شود و باید به حرکات ظاهری آن دقت کرد.

4. نقش دستوری: "ظله" می‌تواند به عنوان اسم علم، اسم نکره و یا جزء جمله در نقش مفعول قرار بگیرد.

5. تفاوت با کلمات هم‌خانواده: ممکن است با کلماتی چون "سایه" یا "پوشش" مقایسه شود، که لازم است به مفهوم خاص و ادبی "ظله" توجه کرد.

به طور کلی، استفاده از این کلمه نیازمند درک زمینه‌های ادبی و زیباشناسی است که آن را در بر می‌گیرد.

1. در کوهستان، هنگامی که آفتاب غروب می‌کند، ظله‌های زیبایی بر روی زمین می‌افتد.
2. در زمان‌های قدیم، مردم برای پناه بردن از باران، زیر درختان بزرگ به دنبال ظله می‌گشتند.
3. طراحان به خانه‌هایی با ظله‌های بزرگ و سایه‌بان‌های عریض توجه ویژه‌ای دارند تا فضاهای خارجی را دلپذیرتر کنند.