کلمه «عارض» در زبان فارسی به معنای چیزی است که به صورت متضاد یا اضافی بر چیزی دیگر عارض می‌شود. از نظر قواعد نگارشی و دستور زبان، توجه به نکات زیر درباره این کلمه ضروری است:

1. نحوه‌ی نوشتار: کلمه «عارض» مانند سایر کلمات فارسی باید به درستی نوشته شود و از قافیه‌ی عربی «عَارِض» نیز به طور صحیح استفاده گردد.

2. جنس و جمع: «عارض» اسم مذکر است و جمع آن «عارض‌ها» یا «عارضین» است. در متون علمی و ادبی از هر دو شکل می‌توان استفاده کرد، اما «عارض‌ها» رایج‌تر است.

3. کاربرد در جملات: این کلمه معمولاً در متن‌های علمی، فلسفی یا ادبی به کار می‌رود. برای مثال:

   • «عارض‌های جسمی و روحی انسان تأثیرات متفاوتی بر رفتار او دارند.»

4. استفاده در اصطلاحات: در برخی اصطلاحات و ترکیب‌ها مانند «عارض ذهنی» یا «عارض خارجی» به کار می‌رود که به ظهور یک ویژگی، مشکل یا حالتی اشاره دارد که به طور غیرمستقیم بر چیزی تأثیر می‌گذارد.

5. نکات نگارشی: در زمان نوشتن جملاتی که از «عارض» استفاده می‌شود، رعایت قواعد نگارشی مانند استفاده از ویرگول‌ها، نقطه‌گذاری و ساختار جمله‌ای صحیح اهمیت دارد.

با رعایت این نکات، می‌توان از کلمه «عارض» به درستی در نوشتار و گفتار استفاده کرد.

1. در طول معاینه پزشک، او متوجه شد که عارضه‌ای در کبد بیمار وجود دارد.
2. این عارض به علت تغییرات آب و هوایی در محیط زیست ایجاد شده است.
3. او برای درمان عارضه‌اش به پزشک متخصص مراجعه کرد و راهکارهای مختلفی را بررسی کرد.