کلمه "عقد" در زبان فارسی معانی و کاربردهای مختلفی دارد و از لحاظ نگارشی و قواعد زبان فارسی نکات زیر قابل توجه است:

1. معنی کلمه: "عقد" به معنای پیمان یا توافقی است که بین دو یا چند طرف منعقد می‌شود. همچنین به معنای مراسم ازدواج نیز استفاده می‌شود.

2. جمع کلمه: جمع "عقد" در زبان فارسی به صورت "عقود" است.

3. استفاده در جملات:

   • برای بیان مفهوم قانونی یا رسمی: «عقد این قرارداد میان دو طرف معتبر است.»
   • در زمینه ازدواج: «آنها در یک مراسم زیبا عقد کردند.»

4. نقش‌های گرامری: "عقد" می‌تواند به عنوان نام (اسم) در جملات استفاده شود و به واسطه ویژگی‌های زبان فارسی، می‌تواند مضاف و مضاف‌الیه نیز باشد. مانند: «عقد نکاح» یا «عقدی که بین دو طرف منعقد شد».

5. نکات نگارشی:

   • استفاده از "عقد" به عنوان یک واژه‌ی جدی و رسمی، در متن‌های اداری و حقوقی رایج است.
   • در نوشتار رسمی، توجه به روان بودن جمله و اجتناب از ابهام در معانی مختلف "عقد" اهمیت دارد.
6. تلفظ: تلفظ صحیح آن "عقد" (با قاف قویی) است و در گفتگوهای غیررسمی ممکن است به صورت "عقد" (با تلفظ خفیف‌تر قاف) نیز تلفظ شود.

با رعایت این نکات می‌توان به خوبی از کلمه "عقد" در نوشتار و گفتار فارسی استفاده کرد.

1. مراسم عقد این زوج در یک مکان زیبا و تاریخی برگزار شد.
2. عقد آنها با حضور خانواده‌ها و دوستان نزدیکشان به شکل سنتی انجام گردید.
3. پس از مراسم عقد، مهمانان برای جشن و شادی به سالن پذیرایی رفتند.