کلمه "فرماندهی" در زبان فارسی دارای قواعد خاصی است که در زیر به برخی از آنها اشاره می‌کنم:

1. ساختار واژه: "فرماندهی" از ترکیب دو قسمت تشکیل شده است: "فرمانده" و "ی". "فرمانده" به معنای کسی است که فرمان می‌دهد و "ی" در اینجا به معنای "نهاد" یا "عمل" است.

2. نوع واژه: "فرماندهی" یک اسم است و به مفهوم مقام یا عمل مدیریت و رهبری اشاره دارد.

3. نقش دستوری: این کلمه می‌تواند به عنوان فاعل، مفعول، یا مبتدا در جملات استفاده شود. به عنوان مثال:

   • فرماندهی در عملیات مسئول بود. (مبتدا)
   • او فرماندهی را به عهده دارد. (مفعول)

4. جمع‌سازی: برای جمع بستن "فرماندهی"، می‌توان از "فرماندهی‌ها" استفاده کرد. به عنوان مثال: "فرماندهی‌های مختلف در ارتش".

5. نحو و جمله‌سازی: هنگام استفاده از "فرماندهی" در جملات، باید توجه داشت که این کلمه معمولاً با کلمه‌های دیگری مانند "کشف"، "شجاعت"، "عملکرد" و ... همراه می‌شود. به عنوان مثال: "فرماندهی قوی موجب موفقیت در جنگ‌ها می‌شود."

6. قدرت و شجاعت: "فرماندهی" معمولاً بُعدی از قدرت، شجاعت و رهبری را به تصویر می‌کشد و استفاده از آن در متون ادبی و رسمی متداول است.

با رعایت این قواعد، می‌توان از کلمه "فرماندهی" در جملات به درستی و با معنی صحیح استفاده کرد.

1. فرماندهی ارتش در شرایط بحرانی با چالش‌های زیادی روبه‌رو است.
2. او با شجاعت و دقت بالا، فرماندهی عملیات را بر عهده گرفت.
3. نیاز به یک رهبری قوی و مقتدر در فرماندهی تیم احساس می‌شود.